Zomer in Mechelen

Een doordeweekse zomeravond in Mechelen. Voor één keer geen voetbalgekken,voor één keer geen kleine of grote drama's. Geen gebroken harten, geen wreedheid, geen waanzin. Alles blijft rustig, alleen de draaimolen op de markt doet zijn dwaze rondjes.
Een Russische toerist belt op de brug met zijn vriendinnetje in Moskou. Wish you were here, love you. Or something like that. Nu ja, dat denk ik op te maken uit zijn toon. Mijn Russisch is niet echt goed maar het klonk toch werkelijk zo. Niet als: "Ik ga dood van verdriet zo zonder jou." Eerder als:" Schat, ik zie je graag, tot gauw." Heel eenvoudig, heel geruststellend allemaal. Gewoon geluk zoals het hoort. Op de terrassen niets dan blije gezichten. Pratende mensen, lachende mensen. De grote oorlogen worden vanavond niet hier uitgevochten. Het is zomer, en voor één keer lijkt iedere Mechelaar gewoon blij met zichzelf. Alles is normaal en precies daarom wou ik er over schrijven. Omdat het zo ook kan. Zulke zalige zomeravonden zorgen voor evenwicht. Ze zijn het tegendeel van de gekte die me anders bezighoud. De dagen dat de stad echt gelukkig is kun je haar, als je goed luistert, voluit horen in- en uitademen. Dat kan zelfs tussen het gieren van de kinderen op de draaimolen door.