Kindergeluk

Mama, we zijn er bijna. Wat hoor ik die woorden graag.
We rijden Collendoorn binnen, het voelt als een beetje thuiskomen.
Vier jaar op rij de geur van hooi en pony's, wat zijn we hier graag in PonyparkCity.
Het leven is hier zo anders, alles kan en niets moet. Alleen maar blije gezichtjes.
Dromen ontstaan uit het niets en hier lijken ze uit te komen.
De avond valt, het wordt plots heel stil. Maar door de stilte hoor ik nog steeds lachende kinderen. We maken een avondwandeling langs het strand met onze voetjes in het water, nadenken is hier denken aan niets. We kunnen alleen maar genieten.
Mama, moeten we nu al naar huis? Deze woorden hoor ik liever niet.