Eurovisiesongfestival Lissabon 2018

De stad verdrinkt in positiviteit. Het lijkt wel Disneyland. Bijna. Want op een enkele politieagent na die het principe niet helemaal begrepen heeft, voelt het alsof ieder mens hier opnieuw mens wordt. Waar is de echte wereld?
Die vind ik enkele dagen later terug, onwezenlijk snel, na een paar uur vliegen. Vrede, liefde, vriendschap zonder grenzen maken plaats voor het vertrouwde gemekker. Maar bij de tiende tirade over kippen, kermissongs en een torenhoog kostenplaatje, keren mijn gedachten terug naar Wonderland.
In mijn herinnering zoek ik de armen van Europa, van de wereld.
Wat zou ik graag geloven dat je echt was, denk ik, en eeuwig van je houden. Ik heb mijn droom achtergelaten in de straten van Bairro Alto, en zelfs daar zijn er wellicht geen sporen meer van te vinden.
De zeikerds krijgen weer de overhand. Over een politiek festival waar niemand behoefte aan heeft.
Ze hebben ongelijk, denk ik, maar ze zullen het nooit begrijpen. Ik zucht. Lissabon 2018 is hoe dan ook voorbij.