Benidorm Pride

"Whisky cola, no ice." De barman kijkt op en ziet een vermoeid ogende man van veertig. Een toerist zoals er veel zijn in Benidorm. De barman weet dat hij nu een glas zou moeten  inschenken maar om één of andere reden aarzelt hij.
De onbekende op de barkruk herhaalt zijn vraag. "Whisky cola, no ice." De barman kijkt opnieuw, wat beter deze keer. Tot zijn verbazing zit er ditmaal een kind op de kruk, een kleuter nog, hooguit een jaar of vier.  De barman slikt, zijn hand glijdt onbewust over een colaflesje.
Hij sluit zijn ogen. Vanuit de verte klinkt de echo van iets wat hij eerder heeft gehoord. "Whisky  cola, no ice."
Hij herpakt zich, opent zijn ogen weer en ziet iets wat hij tevoren niet zag. Op de kruk zit geen verveelde veertiger, geen kind van vier, maar  iets daar tussenin,  iemand die hij heel bijzonder vindt.
Hij vult twee glazen. Whisky cola. Geen ijs, uiteraard. En hij wordt zich bewust van de leegte tussen vier en veertig. Of misschien wel tussen geboorte en dood.
En hij voelt ook de leegte in de kroeg. Benidorm Pride weekend is op zijn hoogtepunt, er zijn meer gays in de stad dan er parasols staan op het Levantestrand. Maar deze bar is op miraculeuze wijze leeggelopen. De barman weet dat dat een zegen is. In een lege kroeg worden geen vragen gesteld over het verleden en nog minder over de toekomst. Hij zal niet zeggen: " Had ik je maar vroeger..." De toerist zal niet vragen: "Wat als we later..."
Tijd wordt onbelangrijk.
De barman weet natuurlijk dat de toerist de kleuter op de kruk was, lang geleden. En nu is hij misschien een man van veertig. Of ouder. Of jonger. Maar hij kiest voor het moment. Wat hij hier ziet, wat hij nu ziet, bevalt hem.
Ze drinken. De hand van de barman glijdt over de naakte rug van de toerist, net zoals eerder over het colaflesje.